Loris Malaguzzi (1920 – 1994)
Reggio Emilia is een provinciestad in Noord-Italië.
De eerste crèche daar werd direct na de tweede wereldoorlog door de ouders zelf opgericht.
In Villa Cella, een dorpje vlak bij Reggio werd met het puin van kapot geschoten huizen door de dorpelingen een schooltje voor hun kinderen gebouwd.
Op de een of andere manier hoorde Loris Malaguzzi, een jonge onderwijzer en pedagoog ervan. Hij stapte op zijn fiets en reed er heen, voelde zich enorm aangesproken door het initiatief van de ouders. Hij was vooral enthousiast dat mensen zelf iets aan hun situatie veranderden, zelf initiatieven namen en zich niet afhankelijk opstelden en afwachtend naar de politiek en de officiële instanties keken. Daar wilde hij bij zijn samen met de boeren en arbeiders iets opbouwen voor de kinderen van Villa Cella
En zo kwam hij hier terecht.
Loris Malaguzzi is de grootste inspirator geweest achter de pedagogiek die zou ontstaan.
Samen met Loris Malaguzzi hebben de medewerkers nagedacht over een goede plek waar kinderen kunnen ontdekken en leren hoe de wereld in elkaar zit.
Ook onder invloed van de tijdsgeest en nieuwe pedagogische inzichten werd creativiteit als een belangrijk onderdeel geacht in de ontwikkeling van kinderen.
Uit oude pedagogische theorieën en nieuwe inzichten en ervaringen werd de Reggio aanpak ontwikkeld zoals hij nu is en nog steeds in ontwikkeling is.
Het gedicht “de honderd talen van kinderen” verwoordt op een poëtische manier het kindbeeld dat Malaguzzi zo belangrijk vond als uitgangspunt om met kinderen te werken.
Zij drukken zich niet alleen uit in verbale taal maar ook in honderd andere talen: mimiek, beeld geluid, logische gedachtes, metaforen, beweging, muziek dans en zoveel meer. Al deze vormen van expressie en communicatie zijn van belang omdat elke vorm zijn zeggingskracht en mogelijkheden heeft.